Odnalezione przez archeologów ślady działalności człowieka świadczą o niemal ciągłym osiedleniu się ludzi na terenach między dzisiejszym Orlem i Górą. Zasiedlanie tych terenów trwało nieprzerwanie od czasów mezolitu, przez neolit, aż do epoki brązu (7300-1700 lat p.n.e.). Dopiero w okresie tzw. kultury wschodniopomorskiej, a więc miedzy 500 a 120 r. p.n.e. centrum osadnicze przesunęło się na południe od rzeki Redy tworząc nowe skupisko luzińskie. Obecnie znajdująca się na obszarze ruralistycznym miejscowość Góra nadal posiada cechy charakterystyczne dla osadnictwa średniowiecznego takie jak układ dróg (tzw. nawieś – rozjazd dwóch dróg, pomiędzy którymi znajduje się kościół).

Rozwój skupiska osadniczego pomiędzy Górą a Orlem prowadził do wzrostu jego znaczenia w regionie w wyniku, czego w XIV wieku została potwierdzona na tym terenie parafia. Regionalni badacze przypuszczają, że faktycznie parafia w Górze została założona jeszcze wcześniej w XII wieku. Pierwsza historyczna wzmianka o miejscowości Góra pojawiła się w dokumencie księcia Świętopełka1 z 1236 r. do benedyktyńskiej prepozytury Świętego Wojciecha. Wymieniona w starych dokumentach polska nazwa wskazuje, że osada powstała jeszcze przed czasami krzyżackimi na prawie polskim.